Ο Προαιώνιος Νόμος της Ολιγαρχίας

Ο Προαιώνιος Νόμος της Ολιγαρχίας

Η Ολιγαρχία , αποτελεί μία έννοια και φυσική, πολιτική και πολιτειακή κατάσταση , που έχει κατασυκοφαντηθεί (αλλά και κατακρεουργηθεί) στα χρόνια της «πολιτικής ορθότητος» , στην μετά-νεωτερική εποχή.  

Οι κλασσικοί θεωρητικοί της Ολιγαρχίας , Gaetano Mosca (με το έργο-ορόσημο για τις θεωρίες των ελίτ :«Η Κυρίαρχη Τάξις» , 1895) και Vilfredo Pareto αποκαλύπτουν μέσα από τα έργα τους τον απαράγραπτο «Φυσικό Νόμο» , που επιτάσσει την επικυριαρχία των Ολίγων επί των μαζών.
                                                                      Vilfredo Pareto 

                    Vilfredo Pareto: «Η Ιστορία , είναι ένα απέραντο νεκροταφείο των αριστοκρατιών».

                                                                      Gaetano Mosca 

«Σε κάθε κοινωνία , από την πιο πρωτόγονη στην χαραυγή του πολιτισμού ως την πιο εξελιγμένη και ισχυρή , υπάρχουν δύο τάξεις :μία κυρίαρχη και μία εξουσιαζόμενη. Η πρώτη είναι πάντοτε η αριθμητικά μικρότερη , αυτή επανδρώνει όλες τις πολιτικές θέσεις , μονοπωλεί την εξουσία και απολαμβάνει τα προνόμια της , ενώ η δεύτερη , η πολυαριθμότερη τάξη , καθοδηγείται και κυβερνάται από την πρώτη.»

Το σχήμα που προκύπτει τόσο από την θεωρία του Mosca όσο και του Pareto είναι απόλυτα διχοτομικό και προκύπτει από την βασική δομική αρχή της θεωρίας των , που είναι : ο απόλυτος δυϊσμός των κοινωνιών σε άρχοντες και αρχόμενους. Στην μία κατηγορία εντάσσονται , τα άτομα που έχουν διακριθεί για τις εξαίρετες ή νοούμενες, από τις διοικούμενες μάζες  ως «υπερφυσικές» , ικανότητες τους που τους οδήγησαν στην κατάκτηση αυτών των θέσεων. Ο τρόπος με τον οποίο ανερριχήθησαν , αφήνει αδιάφορους τους δύο θεωρητικούς ή -έστω- θεωρείται ήσσονος σημασίας ζήτημα. Το ουσιώδες , είναι η αέναη επικυριαρχία τους στις διοικητικές θέσεις των Πολιτειών φαινόμενο που , όπως γλαφυρά το θέτει ο Mosca , επισυμβαίνει «από την χαραυγή του ανθρώπινου πολιτισμού». Η εξήγηση αυτού του φαινόμενου , σύμφωνα με τους προαναφερθέντες θεωρητικούς ,  έγκειται σε τρία καταλυτικής σημασίας σημεία που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν «κοινής φύσεως» καθώς σχετίζονται με τα  φυσικά πλεονεκτήματα-και χαρακτηριστικά-αυτής της τάξεως : Πρώτον , το ποσοτικό. Η τάξη των ελίτ αποτελείται , πάντοτε βάσει του Νόμου , από ελάχιστα –εν συγκρίσει με την εξουσιαζόμενη τάξη- μέλη. Αυτό ενθαρρύνει και διευκολύνει την οργάνωση τους σε αντιδιαστολή με τις πολυάριθμες μάζες που πάντοτε θα είναι πολυπληθείς.  Δεύτερον , το ποιοτικό. Πράγματι , αμφότεροι οι Mosca- Pareto , αναγνωρίζουν πως οι απαράμιλλες ικανότητες της Ανώτερης Τάξεως είναι αυτές που διαφυλάττουν την εξουσιαστική θέση τους στις ανθρώπινες κοινωνίες , στο διηνεκές. Τα μέλη που την συναπαρτίζουν ,κοσμούνται από μοναδικές φυσικές , πολιτικές , κοινωνικές , πνευματικές και ψυχικές ικανότητες που εξασφαλίζουν την κυριαρχία τους έναντι των μαζών. Επομένως από τις πρώτες αυτές διαπιστώσεις , εξάγεται ο «σιδηρούς νόμος» της αντιστρόφου ανάλογης σχέσης μεταξύ ποσότητας και ποιότητας εξ’ αιτίας του οποίου , οι λίγοι θα άρχουν πάντοτε επί των πολλών.  

Τρίτον : Η ελίτ όμως , όπως παρατηρείται , κινητοποιείται λόγω της ακόρεστης επιθυμίας της για εξουσία. Πράγματι η φιλοσοφική ανθρωπολογία των δύο μελετητών οδηγείται σε αυτό το συμπέρασμα : Η ανθρώπινη φύση , διέπεται από φιλοδοξία και αρχομανία και η επέκταση της , στο κοινωνικό επίπεδο , οδηγεί σε κινδύνους. Έτσι οι καλλίτεροι μεταξύ των ανθρώπων , καταλαμβάνουν την εξουσία επιβάλλοντας ευταξία για να χαλιναγωγήσουν την αναρχική ανθρώπινη φύση-που αλλέως θα οδηγούσε στην απόλυτη καταστροφή και το χάος.

Το σχήμα του Pareto

Συμφωνών με την ύπαρξη του απόλυτου δυϊσμού , ο Pareto , προχωρεί και ανατέμνοντας την θεωρία του Mosca , αποκαλύπτει την ύπαρξη δύο ελίτ σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία : Η κυρίαρχη και αυτή που δεν μετέχει στην εξουσία. Ακόμα η κυρίαρχη , διαχωρίζεται και αυτή σε δύο κατηγορίες : Στην «ενεργή» που ασκεί την εξουσία και στην ελίτ «αξιών» που προάγει αξίες και ιδανικά και αδιαφορεί για την εξάσκηση της εξουσίας (οι διανοούμενοι). Σύμφωνα με τον Pareto λοιπόν , οι κατώτερες τάξεις , διαθέτουν μέλη τα οποία , έξω από τον μέσο όρο της τάξεως τους, εποφθαλμιούν -κινούμενα από την «ακόρεστη αρχομανία» όπως πίστευαν οι δύο θεωρητικοί- την θέση των «ενεργών» ή εξουσιαστικών ελίτ. Αυτά τα άτομα , σε περίπτωση φιλελευθεροποίησης του υφιστάμενου καθεστώτος , θα χρησιμοποιήσουν προς ικανοποίηση των πολιτικών τους επιδιώξεων , την ανεξάντλητη ενέργεια των μαζών , κινητοποιώντας τες επικαλούμενοι τα «αδιαπραγμάτευτα» συμφέροντα τους. Μόνο τότε κατά τον Pareto (αλλά και τον Mosca) , διαρρηγνύεται η συνέχεια των ολιγαρχιών που ανανεώνονται συνεχώς μέσω μιας αδιόρατης ανακατατάξεως τους που συμβαίνει στις δομές του εξουσιαστικού συστήματος , ώστε να μην προκληθούν κραυγαλέες αλλαγές και κινδυνεύσει το κοινωνικό οικοδόμημα. Ακόμα και στην εξεγερσιακή κατάσταση τους -ή μάλλον ειδικά εκεί- οι μάζες είναι απόλυτα χειραγωγημένες. Μετά την περάτωση της επανάστασης , το δυαδικό σύστημα εξουσίας παλινορθώνεται και συνεχίζεται , εις το διηνεκές , η ίδια κατάσταση.

Η Ελίτ εν τω συγχρόνω βίω

Οι σύγχρονες αριστοκρατίες , όπως παρατηρούν ήδη από την ανατολή του 20^ου αιώνος οι Pareto και Mosca , είναι διεφθαρμένες και δεν επιζητούν κανενός είδους ηθική νομιμοποίηση απέναντι στις μάζες τους : καταλαμβάνουν την εξουσία όχι μόνο προς τέρψην της ιδιαίτερης -αλλά και κοινής έως ένα βαθμό- φύσης τους αλλά την διατηρούν για να ικανοποιήσουν τα ιδιαίτερα συμφέροντα τους. Πράγματι , οι αριστοκρατίες του 19^ου και 20^ου αιώνος της Δύσεως , βουτηγμένες στην ραστώνη και τον βόρβορο του άμετρου υλισμού , θυμίζουν τα αρίστως περιγραφόμενα κτήνη στα έργα των δύο στοχαστών. Το Χρέος και το Ιερό Καθήκον των αριστοκρατών , θα πραγματωθεί μόνον όταν εφαρμοσθεί η Σωκρατικο-Πλατωνική επιταγή : του εξαναγκασμού των πνευματικών ολιγαρχιών στο να συμμορφωθούν με το Χρέος τους. Τότε θα έλθει η Νέα Εποχή της άριστης διακυβέρνησης από τις Αγαθές Φύσεις , που θα οδηγήσει στην Όλβια Πολιτεία.