Πατριωτισμός & ιδιωτικό κεφάλαιο:(vol 1) η εργαλειοποίηση του κεφαλαίου

Πολλοί εθνικιστές αποστρέφονται το ιδιωτικό κεφάλαιο επηρεασμένοι από τα καθεστώτα και τους οικονομικοπολιτικούς συσχετισμούς του μεσοπολέμου ,καθώς και λόγω της ιδεολογικής ηγεμονίας της μαρξιστικής αριστεράς κατά την περίοδο της «μεταπολήστευσης».

Για παράδειγμα κατά την ειρηνική διακυβέρνηση του NSDAP του Χίτλερ οι οικονομικοπολιτικοί συσχετισμοί ήταν εξόχως διαφορετικοί απ' ό,τι είναι σήμερα. Στη Γερμανία τότε είχες τον Χίτλερ, στην Ιταλία τον φασίστα Μουσολίνι (1922-1943), στην Ισπανία είχες  εμφύλιο και στα καπάκια τον δικτάτορα Φρανσίσκο Φράνκο (1939-1975),   στην Ελλάδα το καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά (1936-1941), ενώ στην ανατολική Ευρώπη επικρατούσε η ΕΣΣΔ. Όλα αυτά ήταν κράτη αντιδημοκρατικά και ως επί το πλείστον αντικαπιταλιστικά . Προσπαθούσαν να επιτύχουν την ανώτατη δυνατή ευημερία για τους λαούς τους,  θέτοντας μεγαλεπήβολους στόχους διατροφικής αυτάρκειας και κάνοντας  διακρατικές  συμφωνίες ανταλλακτικής οικονομίας μεταξύ όμορων και  ομοϊδεατών κρατών (το γνωστό κλίρινγκ).   

Στη σύγχρονη οικονομική ο στόχος της υψηλής αυτάρκειας δεν είναι τόσο σημαντικός όσο η εστίαση στα συγκριτικά πλεονεκτήματα του κράτους. Κάθε κράτος εστιάζει σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα (με τρόπο αποδοτικό και αποτελεσματικό)  και διαμέσου του διεθνούς εμπορίου καλύπτονται οι ανάγκες των ανθρώπων για όλα τα αγαθά. Το δε κλίρινγκ αποτελεί συμπληρωματικό οικονομικό όπλο και όχι βασική οικονομική λογική.  Οι σύγχρονοι εθνικοί ηγέτες προσπαθούν να εργαλειοποιήσουν το ιδιωτικό κεφάλαιο για να αυξήσουν την ευημερία του λαού τους . Τρανό παράδειγμα τέτοιων  ηγετών ο Β.Πούτιν και ο Τ.Ερντογάν. 

 Ο Ερντογάν ξεκίνησε ως δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης και ίδρυσε το «κόμμα της δικαιοσύνης και της ανάπτυξης», το οποίο διαδέχτηκε στη διακυβέρνηση της χώρας τους Ετσεβίτ και Τσιλέρ, που κατέστρεψαν και λεηλατούσαν τη χώρα επί δεκαετίες (κάτι σαν τα δικά μας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ). Κατάφερε να εργαλειοποιήσει το διεθνές ιδιωτικό κεφάλαιο και να προσελκύσει στη χώρα του γραμμές παραγωγής διάφορων πολυεθνικών εταιριών. Εξάλειψε την ανεργία, έδιωξε από τη χώρα το ΔΝΤ και την επιτροπεία, και καθ`όλη τη δεκαετία του 2000 η Τουρκία αναπτυσσόταν με ρυθμούς της τάξεως του 4 και 5%. Η Τουρκία κατάφερε να αναπτύξει θεμελιώδεις ικανότητες σε τεχνολογίες αιχμής και να αποκτήσει τεράστιο πλούτο σε ρητή και άρρητη γνώση. Κωδικοποίησε αυτή τη γνώση και την χρησιμοποίησε σε συσχετισμένες παραγωγές αλλά και στην πολεμική της βιομηχανία.  Ως προς την τελευταία, η Τουρκία κατασκευάζει μη επανδρωμένα αεροσκάφη και ελικόπτερα, δικά της ερπυστριοφόρα, φρεγάτες και πυραύλους. Μόνο για το έτος 2014 η Τουρκία επένδυσε μονάχα  για έρευνα και ανάπτυξη (R&D) στην πολεμική της βιομηχανία, όσα δαπάνησε η Ελλάδα για το  σύνολο των εξοπλισμών της. 

 Το δίδυμο Ερντογάν- Νταβούτογλου διαμέσου της εργαλειοποίησης του κεφαλαίου κατάφερε να συσσωρεύσει εκείνους τους απαραίτητους πόρους, ανάπτυξε εκείνες τις θεμελιώδεις ικανότητες που κατέστησαν την Τουρκία κραταιά δύναμη και υπολογίσιμο μέγεθος. Πέραν αυτού, ένας εθνικός ηγέτης πρέπει να έχει στρατηγικό όραμα για τον τόπο του και στρατηγικό βάθος.   Με παρόμοιους τρόπους ο Πούτιν έκανε τη Ρωσία εκ νέου παγκόσμιο παίχτη που όλοι υπολογίζουν.

Κατά παρόμοιο τρόπο ο εθνάρχης Γ.Παπαδόπουλος κατάφερε να εργαλειοποιήσει το κεφάλαιο και να κάνει την Ελλάδα μια κραταιά δύναμη με ισχυρές ιδιωτικές βιομηχανίες, με τη δραχμή να αποτελεί σκληρό νόμισμα. Σήμερα είμαστε κατεστραμμένοι λόγω του ότι αποστρεφόμαστε μετά βδελυγμίας το ιδιωτικό κεφάλαιο (ένεκα πολυετούς παναριστερισμού ) και γιατί απομακρυνθήκαμε από τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα.

Η εργαλειοποίηση του κεφαλαίου γίνεται διαμέσου δημιουργίας μηχανισμών κινήτρων μέσω μεταρρυθμίσεων οικονομικού και θεσμικού πλαισίου. Είναι πανεύκολο να γίνει μιας και το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και δεν έχει ούτε ιδεολογία. Το ιδιωτικό κεφάλαιο διέπεται από έναν και μόνο κανόνα :επενδύεται με σκοπό τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Οι εταιρίες έχουν ΔΣ και οι managers έχουν ως στόχο τη μεγιστοποίηση των αποδόσεων των μετόχων τους και τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα και ανάπτυξη της εταιρίας (στρατηγικές ανάπτυξης). Ο κυβερνήτης είναι εθνάρχης όταν καταφέρνει να δώσει στο «άχρωμο»  κεφάλαιο τέτοια  διανυσματική φορά  που να εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα  και να μεγιστοποιεί την ευημερία του έθνους . Να συσσωρεύει πόρους δια της εργαλειοποίησης του κεφαλαίου και να ασκεί με αυτούς εθνική πολιτική.  Όταν είσαι ισχυρός οικονομικά έχεις και γεωπολιτικό βάρος.

 Το οξύμωρο και αντιφατικό στην περίπτωση των Ελλήνων Εθνικιστών  είναι η γνωστή ρήση : το  ελληνικό κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα αλλά όμως όταν κάποιος ιδιώτης Τούρκος επιχειρήσει στην ελληνική αγορά , τότε το τουρκικό κεφάλαιο είναι εθνικιστικό. Οι Έλληνες ιδιώτες είναι απάτριδες και προδότες αλλά οι Τούρκοι είναι εθνικιστές και πατριώτες εξ ορισμού και θέλουν να μας κατασπαράξουν .  Και ευτυχώς που το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Για φανταστείτε το τουρκικό κεφάλαιο να ήταν εθνικιστικό που θα ήμασταν σήμερα . Θα είχε η Ελλάδα δύο εχθρούς, το τουρκικό κράτος  και τους Τούρκους επιχειρηματίες σε μια Τουρκία 75 εκατομμυρίων . Απεναντίας , ένας Έλληνας ηγέτης θα μπορούσε να εργαλειοποιήσει το τουρκικό κεφάλαιο εις βάρος του τουρκικού κράτους και των στρατηγικών στόχων  του Ερντογάν-Νταβούτογλου  .Αυτά θα τα δούμε στη συνέχεια εξετάζοντας την περίπτωση της τουρκικής πολυεθνικής Dogus.

Για να μην το πλατειάζουμε, το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, δεν έχει πολιτική ιδεολογία και δεν κάνει έξαλλες γεωπολιτικές αναλύσεις (εκτός από μια απλή PEST analysis μακροπεριβάλλοντος στα πλαίσια των  στρατηγικών διεθνοποίησης). Ένας εθνικός κυβερνήτης οφείλει να έχει οικονομικές γνώσεις και να είναι προνοητικός ώστε να καταφέρει να εργαλειοποιήσει το διεθνές κεφάλαιο και να το ταυτίσει με τα εθνικά γεωπολιτικά συμφέροντα.

Ένα άλλο σύνηθες λάθος που κάνουν οι Εθνικιστές είναι να δίνουν εξαιρετική έμφαση στην εθνικότητα του κατόχου των μέσων παραγωγής, του επιχειρηματία δηλαδή. Αυτό που μας ενδιαφέρει δεν είναι η εθνικότητα του επενδυτή αλλά ο επαγγελματισμός του και αυτό αποδεικνύεται ευκόλως από τη διεθνή πρακτική και τις επιδόσεις του σε αλλοεθνείς αγορές. Μας ενδιαφέρει να δημιουργούνται δουλειές στην Ελλάδα και να απασχολούνται εξ ολοκλήρου Έλληνες εργάτες (και ποτέ λαθρομετανάστες), ανεξαρτήτως της εθνικότητας του επενδυτή. Η οικονομική ευημερία ενός λαού αποφαίνεται , συν τοις άλλοις, από το κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν  είναι το σύνολο των αγαθών και υπηρεσιών, νέας κοπής , που παράγονται σε μια συγκεκριμένη χώρα, εντός ενός συγκεκριμένου χρονικού ορίζοντα (τρίμηνο,εξάμηνο,έτος),  ασχέτως σε ποιον ανήκουν τα μέσα παραγωγής. Ο επιχειρηματίας επενδύει με σκοπό το κέρδος, βάσει κάποιου μακρόπνοου business plan και σε καμία περίπτωση δεν θα διακινδυνέψει την επένδυση ερχόμενος σε σύγκρουση συμφερόντων με το ελληνικό δημόσιο και την πολιτική άρχουσα τάξη του τόπου.