Μουσολίνι, ο ηγήτωρ του μεσοπολεμικού εθνικισμού

Το παρόν άρθρο αποσκοπεί να αναδείξει το ειδικό βάρος που κατείχε η μουσολινική σκέψη στην διαμόρφωση των καθεστώτων του μεσοπολέμου και τον αντίκτυπο της, στις σύγχρονες-αλλά και κατοπινές-της, θεωρίες του εθνικισμού· πράγματι ενώ, όπως θα δείξουμε και στην συνέχεια, ο Βενέδικτος Μουσολίνι είναι ο κατ΄εξοχήν θεωρητικός του Κορπορατιβισμού (η Κορπορατισμού), του θεμελιακού δηλαδή στοιχείου, του φασιστικού τύπου κράτους, αλλά και της ίδιας της ιδεολογίας του φασισμού, στον σύγχρονο εθνικιστικό «τύπο» φαίνεται να υπό-εκπροσωπείται. Ο Κορπορατιβισμός αποτελεί όπως παρατηρεί και ο Γερμανός μελετητής του φαινομένου, Schmitter, την αντίρροπη κατάσταση του Φιλελευθερισμού. Ιδεοτυπικά ο Κορπορατισμός, αναφέρεται σε ένα σύστημα εκπροσώπησης συμφερόντων από συνεργατικές ομάδες εργατών και εργοδοτών, προεπιλεγμένες, κοσμημένες με προνόμια από το κράτος και αυστηρώς προκαθορισμένες,  που δια της συντονιστικής και διαιτητικής λειτουργίας του (φασιστικού) κράτους, συναποφασίζουν τα εργασιακά, μισθοδοτικά αλλά και εξώ-εργατικά ζητήματα, γενικού ή ακόμα και εθνικού ενδιαφέροντος-που πάντως πρέπει να συνδέονται με την εργασιακή φύση των ομάδων αυτών-, όπως είναι η μορφή και η δράση της Εθνικής Οικονομικής πολιτικής για ένα οικονομικό έτος.

 Από αυτόν τον σχηματικό και χονδροειδή ορισμό, κατανοούμε την αστρονομική απόσταση του, από το φιλελεύθερο πλουραλιστικό μοντέλο εκπροσώπησης συμφερόντων που χαρακτηρίζεται για την ανταγωνιστικότητα και το άπειρο-σε επίπεδο θεωρητικής αφαιρετικότητας-αριθμό ομάδων πίεσης/συμφερόντων του και το οποίο προκρίνεται από θεωρητικούς όπως ο Dahl. Τέλος, αξίζει να αναφερθούμε ακροθιγώς και στην διάκριση του «δημοκρατικού/φιλελεύθερου ή κοινωνικού κορπορατισμού»  από τον «φασιστικό κορπορατισμό». Στην μεν πρώτη περίπτωση, υποτίθεται πως οι ομάδες αναφύονται εθελουσίως, δρουν ελευθέρως βάσει του ορθολογισμού των μελών τους, προς την διεκδίκηση των στενά «ομαδικών» συμφερόντων τους, στην δε δεύτερη όμως, δημιουργούνται έπειτα από κρατική «εντολή» και για να επιτελέσουν το σημαίνον έργο της συγκόλλησης του κοινωνικού ιστού και του έθνους γενικότερα, με την θυσία του ατομισμού τους χάριν της εθνικής ευημερίας.

Έχοντας εννοιολογήσει λοιπόν τα θεμελιώδη, ας εκκινήσουμε την διαδικασία ανεύρεσης των επιδράσεων του μουσολινικού έργου, αρχίζοντας, από το έμβλημα του Γ`Ράιχ, που απεικονίζει έναν αετό με στραμμένο το κεφάλι προς τα δεξιά του και με τα γαμψά του νύχια κρατάει μια σβάστικα . Αυτό το έμβλημα πάρθηκε από το φασιστικό έμβλημα της πολιτικής καμπάνιας για την «Αυτάρκεια» που ξεκίνησε από το 1924 στην Ιταλία. Οι Ιταλοί φασίστες ονόμαζαν την προσπάθεια του ιταλικού κράτους να αποκτήσει επάρκεια σε βασικά αγαθά ως «battaglia per l`autarchia» (=μάχη για την αυτάρκεια) εξ ου και ο μαχητικός αετός . Μάχη για την αυτάρκεια στο σιτάρι (la battaglia del grano), μάχη για την επάρκεια στα σιδηρομεταλλεύματα (la battaglia dell`acciaio) και για άλλες πρώτες ύλες κρίσιμες για την εκβιομηχάνιση της χώρας.








Στο έμβλημα του φασιστικού κράτους ο αετός κρατάει μια δέσμη ξύλων (fascio). Η σημασία του είναι η «ισχύς εν τη ενώσει» . Μπορείς να σπάσεις ένα κομμάτι ξύλου αλλά όχι πολλά ενωμένα (fascio= δέσμη, δεσμίδα, δεμάτιο, μάτσο) . Μαζί ενωμένοι θα τσακίσουν τους εχθρούς τους φασιστικού κράτους (εξ ου και ο πέλεκυς). Πέραν αυτής της έννοιας το σύμβολο παραπέμπει στην αρχαία Ρώμη. Στην αρχαία Ρώμη αυτό το όπλο κρατούσαν οι «Ραβδούχοι» (Ρωμαίοι αξιωματούχοι που άνοιγαν δρόμο για τους ψηλά ιστάμενους. Στα ιταλικά ο ραβδούχος ονομάζεται ‘’Littorio’’ ).  H φράση κάτω κάτω «Mussolini ha sempre ragione » σημαίνει, ο Μουσολίνι έχει πάντα δίκιο. Φράση που έλεγαν και οι Εθνικοσοσιαλιστές του Γ`Ράιχ για τον Φύρερ τους.



Η προσπάθεια απόκτησης της Αυτάρκειας  στα είδη πρωτογενούς τομέα και στις βασικές παραγωγικές εισροές (πρώτες ύλες, ημικατεργασμένα, καύσιμα κτλ) προς ενίσχυση του δευτερογενούς τομέα βασίστηκε στη :
α) δημιουργία συντεχνιών αγροτών, βιοτεχνών και μικρομεσαίων βιομηχανικών επιχειρήσεων .
β) στην επιβολή υψηλών δασμών στις εισαγωγές προϊόντων από το εξωτερικό στα πλαίσια του «οικονομικού προστατευτισμού».
γ) κρατικοποιήσεις ζωτικών εταιριών που αποτελούσαν μονοπώλια (παρέμενε η νομική μορφή των ιδιωτικών Α.Ε. όμως το κράτος συμμετείχε στο μετοχικό κεφάλαιο κατά το 51% και οπότε τις ήλεγχε ) .
Επίσης, όπως ήδη αναφέρθηκε, αντικατέστησε την «πάλη των τάξεων» με την «συνεργασία των τάξεων» και αυτό ονομάστηκε ως η «Τρίτη οδός» , δηλαδή η μέση οδός μεταξύ του άτεγκτου καπιταλισμού και του μαρξιστικού σοσιαλισμού. Η συνεργασία των οικονομικών τάξεων επιβλήθηκε δια της βίας από το φασιστικό κράτος έως ότου οι τάξεις αποκτήσουν κουλτούρα συνεργασίας. Κατάργησε τις απεργίες και διέλυσε όλα τα συνδικάτα των εργοδοτών και εργατών και τα έφτιαξε εκ νέου ομαδοποιώντας τους σε νέες συντεχνίες ελεγχόμενες από το κράτος . Είναι το λεγόμενο «συντεχνιακό κράτος ή κορπορατιστικό κράτος » που εξηγήσαμε αφετηριακά . Διαιτητής ήταν το φασιστικό κράτος το οποίο και καθόριζε τις συναλλαγές μεταξύ των συντεχνιών και έφτιαχνε τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. 

 Οι καλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι αυξάνουν την παραγωγικότητα τους (αυξάνεται το οριακό προϊόν εργασίας) .Ο ικανοποιημένος εργάτης παράγει περισσότερο και έτσι αυξάνεται η εργοστασιακή παραγωγή με τον ίδιο όγκο παραγωγικών συντελεστών. Ο Εργοδότης από ανάλγητος καπιταλιστής γίνεται κοινωνικά αποδεκτός. Ο εργοδότης κατεβαίνει μερικά «κλικ» πιο κάτω (σε όρους κέρδους) και ο εργαζόμενος μερικά «κλικ» πιο πάνω (σε όρους ευημερίας) και έτσι δημιουργείται μια εύρωστη μεσαία τάξη απόλυτα συμφιλιωμένη. Βελτιώνονται οι συνθήκες εργασίας στη φάμπρικα , αυξάνονται οι μισθοί, δίνονται μετοχές της εταιρίας στους εργαζομένους ως είδος πληρωμής σε είδος  και ως συμπληρωματικό του μισθού. Με αυτούς τους τρόπους ο εργαζόμενος νιώθει μέλος μιας μεγάλης φαμίλιας και δεν εχθρεύεται τον εργοδότη και την επιχείρηση. Το συντεχνιακό σύστημα σε εικόνα



Ο Μουσολίνι έλεγξε απόλυτα την Κεντρική Τράπεζα της Ιταλίας και χρηματοδότησε μεγάλα δημόσια έργα (Κεϋνεσιανισμός) για να χτυπήσει την ανεργία. Δημιουργήθηκαν οδικά δίκτυα και δημόσιες υποδομές, υδραγωγεία, εγγειοβελτιωτικά έργα όπως αποξήρανση βαλτωδών περιοχών για απόδοση σε καλλιέργειες , χρηματοδότησε την πολεμική βιομηχανία. Όλα αυτά τα έκανε και ο Χίτλερ ακολουθώντας τα μονοπάτια του Μουσολίνι. Υπενθυμίζουμε τη διάλυση των διεφθαρμένων συνδικάτων που στήριζαν καθ`όλη την «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» το διεφθαρμένο Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα(SPD) και έφτιαξε το «Ενιαίο γερμανικό μέτωπο εργασίας». Το 1936 ο Γκαίρινγκ εκπόνησε ένα τετραετές σχέδιο για την επίτευξη της αυτάρκειας στα πρότυπα του Μουσολίνι. Ενοποίησε όλες τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που παρήγαγαν πρώτες ύλες και ημικατεργασμένα για λογαριασμό των μεγάλων εταιριών. Οι συγχωνευθέντες μικρομεσαίες επιχειρήσεις έμειναν γνωστές ως «τα εργοστάσια του Γκαίρινγκ». Απαγόρευσε όλες τις εισαγωγές σε αυτά τα  είδη από το εξωτερικό. Αναγκάζονταν έτσι οι μεγάλες εταιρίες να αγοράζουν αυτές τις ύλες από τις συνασπισμένες μικρομεσαίες επιχειρήσεις σε τιμές που καθόριζε το υπουργείο οικονομικών. Τεράστια δημόσια έργα διεξήχθησαν σε όλη τη χώρα και ειδικά το οδικό σύστημα της Γερμανίας ήταν αξιοζήλευτο. Με όλες αυτές τις κινήσεις κατάφερε ο Χίτλερ να μειώσει την ανεργία από τα 7 εκατομμύρια του 1933 σε μόλις 40.000 ανέργους το 1939. Μπορεί ο Χίτλερ να έφτιαξε κάποιες συντεχνίες αλλά δεν υιοθέτησε το κορπορατιστικό μοντέλο του Μουσολίνι. Η έλλειψη κορπορατιβισμού είναι μια εκ των βασικών διαφορών μεταξύ Εθνικοσοσιαλισμού και Φασισμού. Επίσης ο Εθνικοσοσιαλισμός ήταν εν συγκρίσει με τα άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα του μεσοπολέμου το πιο καπιταλιστικό μοντέλο . Ο Χίτλερ δεν κατήργησε τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς και γι`αυτό και πέτυχε. Υγιής καπιταλισμός της πραγματικής οικονομίας αλλά καπιταλισμός! Δεν εθνικοποίησε ιδιωτικές επιχειρήσεις ,αλλά έκλεισε αυτές που είχαν παρασιτικό χαρακτήρα (ενεχυροδανειστήρια, εισπρακτικές εταιρίες, χρηματιστηριακές εταιρίες αρπακτικά κτλ) και «Αριανοποίησε» κάποιες επιχειρήσεις Εβραίων (τις δήμευσε και τις παρέδωσε σε ιδιώτες Άριους Γερμανούς και τους Εβραίους ιδιοκτήτες τους απέλασε ή τους έστειλε σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως).
Για την οικονομία του Γ`Ράιχ θα αναφερθούμε εκτενώς σε άλλο άρθρο μαζί με τις συνέπειες της εικοσαετούς Οικονομίας του φασισμού. 



Το 1920 ο Αδόλφος Χίτλερ δημιούργησε τις «Ομάδες πολιτικής περιφρούρησης», τα γνωστά SA ( Sturmabteilung), γνωστοί και ως «φαιοχίτωνες», αυτούς που οι κομμουνιστές αποκαλούν «Τάγματα Εφόδου». Το 1923 δημιούργησε τις πρώτες μονάδες των SS (Schutzstaffel) οι οποίες έπαιζαν τον ρόλο των «πραιτοριανών» του Αδόλφου Χίτλερ και της ηγεσίας του κόμματος (NSDAP), ενώ επισημοποιήθηκε η ίδρυση του σώματος των SS το 1925. Αυτά αποτέλεσαν τους θεματοφύλακες της ιδεολογίας, αργότερα ενσωματώθηκαν πάρα πολλά SA στους κόλπους των SS και κατά τον β`παγκόσμιο πόλεμο μετονομάστηκαν σε Waffen SS.

Όλες αυτές τις παραστρατιωτικές οργανώσεις τις εμπνεύστηκε από τον Μουσολίνι φυσικά και δεν ήταν προϊόν δικής του έμπνευσης. Το 1919 ο Μουσολίνι είχε φτιάξει τους «Squadristi» (squadra=ομάδα), γνωστοί και ως «μελανοχίτωνες», και λειτουργούσαν ως μονάδες προστασίας. Συγκρούονταν αλύπητα στους δρόμους με τους κομμουνιστές και τους αναρχικούς οι οποίοι ήθελαν να επιβάλλουν το σοσιαλιστικό μαρξισμό στην Ιταλία , πωρωμένοι όντες από την μπολσεβικική επανάσταση του 1917 στη Ρωσία. Οι Squadristi έκαιγαν βιβλιοπωλεία της αριστεράς, διέλυαν δια της βίας τις απεργίες των αριστερών συνδικάτων, κατέστρεφαν γραφεία αριστερών κομμάτων κτλ . Οι πιο αιμοβόροι από αυτούς ήταν ένα επίλεκτο σώμα , οι Arditi (=ατρόμητοι).

Οι «Ατρόμητοι» ήταν ειδικές δυνάμεις του στρατού άριστα εκπαιδευμένες στη μάχη σώμα με σώμα, παρόμοιες με τη φύση των SS. Τα ¾ των Arditi μετά το τέλος του Α` παγκοσμίου πολέμου παρεισέφρησαν στις γραμμές των φασιστών ενώ το ¼ στις γραμμές των κομμουνιστών (Arditi del popolo= Ατρόμητοι του λαού) και ήταν σφόδρα αντιφασίστες . Οι οδομαχίες ήταν φονικές!

Ας δούμε μερικές φωτογραφίες τους και να δώσουμε έμφαση στα σύμβολα τους τα οποία είναι παρόμοια με αυτά των Εθνικοσοσιαλιστών της Γερμανίας.


Το έμβλημα της νεκροκεφαλής που φέρουν οι Ραβδούχοι Squadristi του Filippo Corridoni της Φλωρεντίας θυμίζει έντονα το Totenkopf των Freikorps του Αδόλφου. Αλλά για να είμαστε σωστοί αυτό το σύμβολο οι Γερμανοί το χρησιμοποιούσαν από τον 19ο αιώνα και δεν ήταν κάτι νέο.



Ας δούμε και μερικά σύμβολα 





Το 1934 πέθανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Χίντεμπουργκ και τότε ο Καγκελάριος Χίτλερ έκανε ένα δημοψήφισμα ερωτώντας των λαό αν τον εξουσιοδοτεί να συμπτύξει και τις δύο ιδιότητες σε μία (του προέδρου και του καγκελαρίου) και να γίνει «Φύρερ»(ηγέτης). Ο γερμανικός λαός ψήφισε υπέρ κατά 97%. Και αυτή την κίνηση την εμπνεύστηκε από τον Μουσολίνι. Ο τελευταίος είχε κάνει  παρόμοια κίνηση 9 χρόνια νωρίτερα, το 1925 (αλλά χωρίς δημοψήφισμα),  όπου με ειδικό νόμο συνέπτυξε την ιδιότητα του πρωθυπουργού και του «ιδρυτή της ιταλικής αυτοκρατορίας» και καθιερώθηκε ως «Duce» (=ηγέτης, καθοδηγητής).  Οπότε Fuhrer=Duce=Leader=ηγέτης !

Το 1922 πέτυχε με την πραξικοπηματική ενέργεια της «πορείας της Ρώμης» να έρθει στην εξουσία. Ο Βασιλιάς Βιτόριο Εμανουέλε ο τρίτος του έδωσε την εντολή να σχηματίσει σταθερή κυβέρνηση. Μέχρι τότε είχε μόνο 35 έδρες το φασιστικό κόμμα και υπήρχε ακυβερνησία και τεράστια αποσταθεροποίηση από τις χιλιάδες απεργίες (μόλις το 1921 είχαν σημειωθεί 11.500 απεργίες και η οικονομική δραστηριότητα της χώρας είχε παγώσει). Ένα χρόνο αργότερα (9/11/1923) ο Αδόλφος Χίτλερ επηρεασμένος βαθιά από το εγχείρημα του Μουσολίνι επιχειρεί στη Γερμανία το ανεπιτυχές «πραξικόπημα της μπυραρίας».  
Η πορεία της Ρώμης σε εικόνες . Ο Duce και οι Μελανοχίτωνες.







Το 1933 μόλις χρίστηκε καγκελάριος ο Αδόλφος Χίτλερ, έδωσε την εντολή στον επιχειρηματία Φένρτιναντ Πόρσε να κατασκευάσει το «αμάξι του λαού». Ένα αυτοκίνητο μικρό με μικρή κατανάλωση και που δεν θα ξεπερνούσε τα 1000 μάρκα (σημερινά 4.000 ευρώ). Το 1938 βγήκε στην αγορά το πρώτο Volkswagen (=το αυτοκίνητο του λαού) και το εγκαινίασε με θέρμη ο ίδιος ο Αδόλφος με ομιλία του.
Αυτή η καινοτομία πάρθηκε από τον ίδιο τον Μουσολίνι. Ο Duce το 1930 είχε δώσει την εντολή στον γερουσιαστή Giovani Agnelli να δημιουργήσει ένα μικρό οικονομικό αυτοκίνητο για τον ιταλικό λαό που να μην κόστιζε πάνω από 5000 λιρέτες (σημερινά 4.000 ευρώ). Το 1936 βγήκε στο εμπόριο το πρώτο «Fiat 500 topolino», το αποκαλούμενο  «la macchina popolare» (το αμάξι του λαού). Ε, «ποντικάκι»(=topolino) ο ένας , «σκαθάρι» ο άλλος . Δείτε τις φωτογραφίες του FIAT500. 




Όλοι εστιάζουν στις αρχιτεκτονικές ικανότητες του Alber Speer και στην εξαίσια γλυπτική του μοναδικού Josef Thorak ή του απίστευτου Άρνο Μπρέκερ όταν κάνουν μνεία στην τέχνη των απολυταρχικών καθεστώτων του μεσοπολέμου και δικαίως μιας και ήταν αριστουργήματα. Όλοι ξεχνούν την τέχνη στην φασιστική Ιταλία λες και αυτή ήταν ασήμαντη ή ακόμα χειρότερα δεν υπήρξε. Οι καλλιτέχνες του Γ`Ράιχ άλλωστε  επηρεάστηκαν πάρα πολύ από την τέχνη της Ιταλίας. Το 1925 ο Μουσολίνι δημιούργησε το «instituto fascista della cultura» (φασιστικό ίδρυμα πολιτισμού). Σκοπός του ιδρύματος ήταν να επιτύχει δύο πράγματα. Α) Την εκκίνηση της «Δεύτερης Αναγέννησης» (κίνηση Novecento -1900) και Β) να κατασκευάσει την «la Terza Roma» (Η Τρίτη Ρώμη!) .
Ο Μουσολίνι έλεγε ότι οι σύγχρονοι Ιταλοί είναι κληρονόμοι της ένδοξης Ρώμης την οποία έχουν καθήκον να αναστήσουν και να την καταστήσουν εκ νέου αυτοκρατορία όπως της αξίζει. To δόγμα της «Τρίτης Ρώμης» ήταν υπαίτιο για την κήρυξη του πολέμου στην Ελλάδα. Που ξανακούστηκε ο «Άξονας Ρώμης Βερολίνου» να εκστρατεύει κατά του κομμουνισμού και του φιλελευθερισμού στην Ευρώπη, και ένας Φασίστας Εθνικιστής ηγέτης(ο Μουσολίνι) να επιτίθεται κατά ενός άλλου Φασίστα Εθνικιστή ηγέτη( Ιωάννης Μεταξάς), ανοίγοντας έτσι από το πουθενά μέτωπο στο Νότο.

 Ας μιλήσουν μόνες τους οι φωτογραφίες για την αρχιτεκτονική της φασιστικής Ιταλίας.





Επιπλέον ο Μουσολίνι έφτιαξε ex novo 10 πόλεις:
Littoria-Latina, Arsia,Pontinia,Sabaudia, Aprilia, Pomezia, Mussolinia, Carbonia, Fertilia, Guidonia. Σε όλες αυτές τις περιοχές ακόμα και σήμερα οι κάτοικοι είναι μουσολινικοί φασίστες μέχρι το κόκαλο και στα περίπτερα πωλούνται ένθετα για το καθεστώς του Μουσολίνι . Η γνωστή μοτοσικλέτα Aprilia κατασκευάζεται από το 1960 με έδρα την πόλη Aprilia (κοντά στη Ρώμη). Η Λατίνα είναι μια μικρή πόλη απολύτως επίπεδη. Δεν έχει ούτε μια ανηφόρα και είναι σαν μακέτα. Μάλιστα δεσπόζουν δύο κτίρια τα οποία έχουν την μορφή «Μ» και τα ονομάζουν «i Palazzi emme» ,τα κτίρια Μ, όπου Μ, Μουσολίνι!




Τα γενικά χαρακτηριστικά του φασιστικού καθεστώτος είναι τα παρακάτω:

 1)Πιστεύει σε κλειστές οικονομίες όπου τα προϊόντα προστατεύονται από δασμούς και περιορισμούς εις βάρος των ξένων προϊόντων, ακόμα και αν αυτά είναι πιο φθηνά και πιο ποιοτικά από τα εγχώρια. Η σύγχρονη οικονομική του φιλελευθερισμού πιστεύει ότι τα κράτη πρέπει να εστιάζουν στα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα και να καλύπτουν διαμέσου του διεθνούς εμπορίου τις ανάγκες τους σε αγαθά και υπηρεσίες σε εκείνες τις παραγωγές που τα κράτη αυτά δεν είναι αποτελεσματικά.

2)Υπάρχει σκληρός έλεγχος κεφαλαίων τόσο προς όσο και από το εξωτερικό.

3) Συντεχνιακό μοντέλο: διαλύονται τα υπάρχοντα συνδικάτα των εργοδοτών και εργαζομένων που δημιουργήθηκαν με φιλελεύθερο τρόπο και αντικαθίστανται από συνδικάτα που δημιουργεί το φασιστικό κόμμα και στα οποία ομαδοποιεί όλους τους εργαζομένους και όλους τους εργοδότες .Το κράτος παίζει τον διαιτητή και καθορίζει κατά το δοκούν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και επιβάλλει δια ροπάλου τη συνεργασία των τάξεων. Ο συνεργατικός-συνεταιριστικός σοσιαλισμός αντιτάσσεται στον συγκρουσιακό μαρξιστικό σοσιαλισμό της πάλης των τάξεων. Οι απεργίες καταργούνται και απαγορεύονται. Αυτό το σύστημα λέγεται κορπορατισμός και το θεσμοθέτησε ο Μουσολίνι.
4)Υπάρχει αυστηρός έλεγχος στην τέχνη και παιδεία από υπουργείο προπαγάνδας και υπουργείο πολιτισμού και απαγορεύεται η «εκφυλισμένη τέχνη». Το κράτος καθορίζει όλες τις εκφάνσεις του δημοσίου βίου.

5)Η Δημόσια Τάξη της χώρας εξασφαλίζεται από την αστυνομία και συμπληρωματικά από άτυπες μονάδες των «Ομάδων Πολιτικής περιφρούρησης» (οι Squadristi στην Ιταλία και τα SA στην Γερμανία).

6)Υπάρχει λογοκρισία στον τύπο και στα ΜΜΕ αλλά και στα συγγράμματα και γίνεται διαρκής και συντονισμένη πολιτική προπαγάνδα από όλες τις δομές του κράτους και μονοσήμαντα. (Όμως επίσημο υπουργείο προπαγάνδας ιδρύθηκε στην Ιταλία το 1935 και όχι νωρίτερα).

7) Λόγω του ότι είναι κλειστή οικονομία δίνεται έμφαση στην «Αυτάρκεια» και εκπονείται σχέδιο πολυετές απόκτησης επάρκειας σε βασικά είδη πρωτογενούς τομέα και σε βασικές επιχειρηματικές εισροές (πρώτες ύλες, καύσιμα, ημικατεργασμένα προϊόντα κτλ) .

8) Απαγορεύεται η Δημοκρατία και ο πολυκομματισμός και η βουλή είναι μονοκομματική .Τα κόμματα καταργούνται και δημεύονται οι περιουσίες τους . O αρχηγός του φασιστικού κόμματος ελέγχει όλα τα υπουργεία και καθίσταται υπουργός σε όσα και σε όποια υπουργεία θέλει. Αυτοβαπτίζεται με νόμο του κράτους ως Duce ή Fuhrer που σημαίνει ηγέτης Leader . Δεν υφίσταται η διάκριση των εξουσιών και το κράτος χρησιμοποιεί τους θεσμούς του κράτους για να πατάξει τους εχθρούς του (πολιτικούς αντιφρονούντες). Το κράτος επιβάλλει τον εθνικισμό στους πολίτες με τη βία.

9)Το κράτος ελέγχει το τραπεζικό σύστημα. Τυπώνει χρήμα και χρηματοδοτεί τεράστια δημόσια έργα και επίσης χαλιναγωγεί την ισοτιμία του νομίσματος με τα υπόλοιπα (βλέπε την ανατίμηση της λιρέτας έναντι της λίρας στερλίνας από το Μουσολίνι ). Βασίζεται πολύ στον Κεϋνεσιανισμό (τύπωμα χρήματος, κρατικός παρεμβατισμός , τεράστια δημόσια έργα ). Απεχθάνεται τον Νεοφιλελευθερισμό του Χάγιεκ, Φρίντμαν, Θάτσερ ,Ρήγκαν και οπότε διαφωνεί κάθετα με  την απορύθμιση των αγορών, τις ιδιωτικοποιήσεις , το λιτό και ευέλικτο κράτος , το κράτος που απουσιάζει από το επιχειρείν , το κράτος παρεμβατιστή κτλ. Το κράτος δεν προσαρμόζεται στις οικονομικές εξελίξεις αλλά η οικονομία υποτάσσεται και προσαρμόζεται στη βούληση του κράτους.


 Έχοντας ολοκληρώσει λοιπόν με το κεφάλαιο των ομοιοτήτων, είναι σημαντικό να αναφερθούμε και στις ουσιώδεις διαφορές που παρατηρούνται κυρίως μεταξύ του Γερμανικού φασιστικού μοντέλου, αυτό του εθνικοσοσιαλισμού, και του μουσολινικού συστήματος. Εδώ ευθύς αμέσως θα ξεκαθαρίσουμε τους 3 άξονες πάνω στους οποίους διακρίνονται τα φασιστικά από τα Εθνικοσοσιαλιστικά καθεστώτα :

α) Κορπορατισμός (υπάρχει μόνο στον Φασισμό)
β)Αντισημιτισμός (υπάρχει μόνο στον Εθνικοσοσιαλισμό)
γ)Επιστημονικός φυλετισμός (υπάρχει μόνο στον Εθνικοσοσιαλισμό).

Στο μουσολινικό κοσμοείδωλο, η κοινωνικό-οικονομική πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από έναν απόλυτο δυϊσμό μεταξύ παραγωγικών τάξεων (που πρέπει να συνεργασθούν μεταξύ τους) και παρασιτικών τάξεων (οι οποίες πρέπει να εξαλειφθούν ώστε να διασφαλισθεί η εθνική υγεία). Στο χιτλερικό-εθνικοσοσιαλιστικό κόσμο, η Φυλή είναι η, μία και μοναδική, αιτία της δημιουργίας αυτών των  κοινωνικών γνωρισμάτων, δηλαδή της παραγωγικότητας και της παρασιτικότητας. Ενώ λοιπόν αναγνωρίζεται η σπουδαιότητα του κεφαλαίου και του εργοδότη, ο Εβραίος τραπεζίτης είναι αυτός που, εδώ, συγκροτεί την παρασιτική τάξη που εμφιλοχωρεί ανάμεσα στις παραγωγικές ομάδες του έθνους και επομένως πρέπει να εξοστρακισθεί.

 Το μονοαιτιακό αυτό σύστημα, εξηγεί επίσης και την ύπαρξη του ιδίου του έθνους, το οποίο εννοιολογείται ως το άθροισμα των (παραγωγικών) ατόμων που έλκονται φυσικά το ένα από το άλλο, λόγω της φυλογενετικής εγγύτητας ή/και ταύτισης τους, αλλά, και την ύπαρξη των διχασμών και των κρίσεων που αυτό διέρχεται· αυτή, δεν είναι άλλη από την παρασιτική δράση της εβραϊκής φυλής που, επί σκοπού, διαλύει την κοινωνική οργανικότητα χάριν της τέρψεως των ακόρεστων, φιλαργυρικών παθών και ορμοέμφυτων της.

Εξ αυτής της διαπιστώσεως, οδηγούμεθα αισίως, στην δευτέρα ειδοποιό διαφορά, αυτή  του αντισημιτισμού. Πράγματι, ουδέποτε το Ιταλικό καθεστώς δεν έδειξε αντισημιτισμό παρά μόνον αντί-σιωνισμό εν αντιθέσει φυσικά με το Γερμανικό, το οποίο και διέκρινε σαφώς-με την συγκρότηση αμιγώς εβραϊκών συνοικιών και κοινοτήτων-τα μέλη της εβραϊκής φυλής που είχαν εγκατασταθεί στην Γερμανία. Εδώ να τονίσουμε ότι στο λαϊκό κίνημα του Μουσολίνι του 1919
( Fasci di Combattimento) υπήρχαν 5 ιδρυτικά μέλη Εβραίοι, ενώ στην «Πορεία προς τη Ρώμη» του 1922 συμμετείχαν 230 Εβραίοι. Αυτός ο «φιλοσημιτισμός» του Μουσολίνι ενοχλούσε πολύ τους Γερμανούς. Ο αντιεβραϊσμός του Χίτλερ ενσαρκώθηκε στους περίφημους Νόμους της Νυρεμβέργης (25/09/1935). Το 1936 Μουσολίνι και Χίτλερ ήρθαν πιο κοντά εφόσον από κοινού το καλοκαίρι του 1936 βοήθησαν τον Φρανσίσκο Φράνκο στον ισπανικό εμφύλιο.Το Σεπτέμβριο του ιδίου έτους  θεσπίστηκε ο άξονας Ρώμης-Βερολίνου και έπειτα από παρότρυνση του Χίτλερ ο Μουσολίνι υιοθέτησε τους ίδιους νόμους στο ιταλικό νομικό σύστημα και ξεκίνησαν οι διωγμοί των Εβραίων και στην Ιταλία. Όμως ο Μουσολίνι δεν εξόντωσε τους Εβραίους παρά μόνο τους εκτόπιζε από τα δημόσια αξιώματα και τους φυλάκιζε. Επίσης ο Φράνκο ήταν αντιμασόνος και όχι αντιεβραίος. Εν ολίγοις ο Μουσολίνι δεν είχε φυλετική θεωρία ενώ ο Χίτλερ είχε! Κατά τον Χίτλερ η φυλή είναι παραγωγική εκ φύσεως αλλά οδηγείται στον εκφυλισμό από τον παρασιτικό Εβραίο, τον διχαστικό, τον «αιώνιο Εβραίο»! 
Τέλος, ορισμένοι ιστορικοί των ιδεολογιών, (ενδεικτικά βλ. Andrew Heywood) κατατάσσουν τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό στην ευρύτερη ομάδα της φασιστικής ιδεολογίας θεωρώντας τον υπό-ιδεολογία της.

Σκοπός του παρόντος άρθρου ήταν να αναδείξει τον κρυμμένο και αδικημένο Μουσολίνι. Το καθεστώς αυτό πρωτοστάτησε από το 1922 στους αγώνες κατά του κομμουνισμού και του τραπεζικού φιλελευθερισμού. Θα αναφερθούμε σε άλλο, εκτενές άρθρο, για τα αποτελέσματα της οικονομίας του φασισμού. Εδώ, σταθήκαμε στον πρωτοπόρο Μουσολίνι και στα επιτεύγματα του.  


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η περίφημη ρήση του Γεννάδιου Σχολάριου. Άλλη μια μεγάλη απάτη των νεοπαγανιστών λωποδυτών κατά της Ελληνορθοδοξίας

Ποιοι άνοιξαν τα σύνορα της Ελλάδος;

Κιναιδισμός και ψυχοπνευματικά προβλήματα