Ιούλιος Έβολα και η εναλλακτική της Φυλής
«(...)Η Φυλετιστική ιδεολογία, ως γνωστόν, πάντοτε διεδραμάτιζε ένα ξεχωριστό ρόλο εντός του Εθνικού Σοσιαλισμού: γενικά προωθούμενος με μία ακραία και πρωτόγονη μορφή, ο φυλετισμός εκπροσωπούσε την μια από τις πιο προβληματικές εκφάνσεις του Τρίτου Ράιχ, και μια (έκφανση) που βρισκόταν σε ανάγκη αναμόρφωσης. Αφ΄ενός, ο φυλετισμός συνδεόταν με τον Αντί-Σημιτισμό· αφ΄ετέρου ο φυλετισμός ανέδειξε "παγανικές" τάσεις, των οποίων επικεφαλής υπήρξε ο Αλφέρδος Ρόζενμπεργκ. Όπως ήδη ανέφερα, μιλώντας για τον "Παγανικό Αυτοκρατορισμό" (Ιμπεριαλισμό), ο Ρόζενμπεργκ-τον οποίο προσωπικώς συνάντησα-με θεώρησε ως τον εκπρόσωπο ενός Ιταλικού ρεύματος πανομοιότυπου με το δικό του. Στην πραγματικότητα, οι διαφοροποιήσεις μεταξύ της ιδικής μου σκέψεως και αυτής του Ρόζενμπεργκ ήταν πολύ εμφανείς. Στο γνωστό του βιβλίο τιτλοφορούμενο ως "Ο Μύθος του Εικοστού Αιώνα", ο Ρόζενμπεργκ, όχι αντίθετα με εμένα, παρέθεσε συγγραφείς όπως τους Γουίρθ (Wirth) και Μπαχόφεν (Bachofen), προκειμένου να πραγματευτεί το ζήτημα των Νορδικών καταβολών, και για να παράσχει μια δυναμική ιστορική ανάλυση διαφόρων πολιτισμών από μια φυλετιστική οπτική γωνιά. Η εργασία του Ρόζενμπεργκ, πάρα ταύτα, ήταν επιφανειακή και ασαφής· πολιτικά, σκόπευε να υπηρετήσει, σχεδόν καθ΄αποκλειστικότητα, γερμανικά ενδιαφέροντα. Επιπλέον ο Ρόζενμπεργκ στερείτο πάσης κατανοήσεως της Ιερότητας και της Υπερβατικότητας- εξ ου και η πιο διακεκριμένη του κριτική στον Παπισμό, μια θρησκεία στην οποία και επιτέθηκε ακόμη, με ένα είδος ανανεωμένου "Πολιτισμικού Αγώνος" (Kulturkampf), δανειζόμενος τα πιο γραώδη επιχειρήματα του Διαφωτισμού και την πολεμική του υλισμού. Ο "Μύθος του Εικοστού Αιώνος", σύμφωνα με τον Ρόζενμπεργκ, θα γινόταν ο μύθος του αίματος και της φυλής: "Ένας νέος μύθος της ζωής που καλείτο να δημιουργηθεί, ομού με ένα νέο είδος ζωής, ενός νέο είδος κράτους και πολιτισμού".
Όσον αφορά τον φυλετισμό του Γερμανικού κράτους, συγχώνευσε ένα είδος παν-Γερμανικού εθνικισμού με τις ιδέες της βιολογίας. Με σεβασμό προς την τελευταία, πιστεύω πως ο Τρότσκυ δεν αφίστατο πόρρω όταν περιέγραφε τον φυλετισμό σαν ζωολογικό υλισμό. Το Γερμανικό κράτος αγκάλιασε την βιολογία, την ευγονική, την θεωρία της κληρονομικότητας, αποδεχόμενο όλες τις υλιστικές υποθέσεις του υποστρώματος τέτοιων δογμάτων. Αυτό οδήγησε τον Εθνικό Σοσιαλισμό να υποθέσει την μονομερή εξάρτηση του ανώτερου από το κατώτερο (ως εξής): του πνευματικού και υπέρ-βιολογικού τμήματος του ανθρώπου στο βιολογικό. Αυτή η υλιστική οπτική επηρεάστηκε ελάχιστα από την επικάλυψη ενός ασαφούς μυστικισμού του αίματος. Μια υλιστική προοπτική ήταν επίσης υπαίτια για την πλάνη του Εθνικού Σοσιαλισμού πως η απλοϊκή προληπτική παρέμβαση στο βιολογικό επίπεδο-μια παρέμβαση, η οποία αφορά, την φυσική φυλή-θα μπορούσε να βελτιστοποιήσει αυτομάτως όλες τις πτυχές της ζωής των ανθρώπων και των εθνών. Εκεί όπου μια παρόμοια ανάλυση μάλλον είχε φανεί έγκυρη ήταν στην ιδέα πως δεν είναι το κράτος, η κοινωνία ή ο πολιτισμός αυτά που επέχουν κεντρική σημασία, παρά μάλλον η φυλή-η "φυλή" είχε εννοηθεί εδώ στην υψηλότερη της σημασία, ως περιγράφουσα τα εσώτατα και θεμελιωδέστατα συστατικά του ανθρώπου. Ακόμη ενδεχομένως έγκυρη υπήρξε και η Εθνική Σοσιαλιστική αναγνώριση της ανάγκης και ευκαιρίας για "αγώνα για ένα κοσμοείδωλο" προσήκον στον Άρειο άνθρωπο-αυτό αντιπροσωπεύει ένα μέσο προωθήσεως μιας ευρείας ανατίμησης των αξιών οι οποίες κατέληξαν να διαμορφώσουν τον Δυτικό κόσμο. Ένα αρνητικό στοιχείο, αντ΄αυτού, ήταν ο φανατικός Αντί-Σημιτισμός του Εθνικού Σοσιαλισμού, γεγονός που δυστυχώς πολλοί άνθρωποι έρχονται να ταυτίσουν με τον φυλετισμό καθεαυτό.
Σε περισσότερες από μία περιπτώσεις στο παρελθόν, είχα ήδη εκφράσει την άποψή μου για το ζήτημα του υλιστικού φυλετισμού. Σχετικώς με τον Ναζιστικό νέο παγανισμό, σε μια συνέντευξη τύπου που έλαβε χώρα στα 1936 στον "Πολιτιστικό Σύλλογο" (Kulturbund) της Βιέννης, υποστήριξα ότι οι θεωρείς του επαρκούσαν "να μετατρέψουν σε Παπικούς ακόμη και όσους έκλιναν ένθερμα προς τον παγανισμό". Θα έπρεπε επίσης να περιλάβω το γεγονός πως ο Μουσολίνι εξέφρασε την αποδοχή του για ένα άρθρο μου τιτλοφορούμενο "Φυλή και Πολιτισμός" (Razza e cultura), το οποίο εξέδωσα στα 1935 στο περιοδικό "Ιταλική Ανασκόπηση" (Rassegna Italiana). Σε αυτό το άρθρο, επιβεβαίωσα την υπεροχή των διαμορφωτικών ιδεών επί των απλοϊκών βιολογικών και εθνικών χαρακτηριστικών (το ίδιο επιχείρημα διατύπωσα στις σελίδες του δικού μου τομέα του "Φασιστικού Καθεστώτος" [Regime Fascista]). Ένα κείμενό μου στην εφημερίδα του Μπάλμπο (Balbo) , “Corriere Padano”, έγινε και αυτό καλοδεχούμενο από το ανώτερα κλιμάκια του Φασιστικού καθεστώτος. Το κείμενο τιτλοφορείτο "Το Καθήκον απ΄το να είσαι Άρειος" (Responsabilita di dirsi ariani), και στόχευε στην επίκριση του φετίχ της φυσικής φυλής. Σε αυτό κατήγγειλα το αναξιόλογο της "Αρειότητας" ως έκφρασης που χρησιμοποιείται απλοϊκά για να υποδηλώσει άτομα που δεν ανήκουν ούτε στους Εβραίους ούτε στους έγχρωμους, παρά ως όρος αναφερόμενος στην πνευματική και ηθική υφή για να υπαινιχθεί ένα συγκεκριμένο καθήκον απέναντι στον εαυτό. Ο Φυλετισμός, πρότεινα, σίγουρα εξέφρασε θεμιτές ανάγκες, μα πρέπει να επαναπροσδιορισθεί σε διάφορη βάση.
Αξιοποιώντας την προαναφερθείσα επιρροή μου σε ορισμένους Γερμανικούς κύκλους, ηγωνίσθην για να προαγάγω μια επιδιόρθωση της φυλετιστικής ιδεολογίας. Βεβαίως, η ευκαιρία μου για να λάβω μια πιο καίρια θέση πάνω στο ζήτημα παρουσιάσθηκε μόλις στα 1938, όταν ο Φασισμός αίφνης έγινε "φυλετιστικός"και εξέδωσε τη δική του "Φυλετιστική Διακήρυξη".
Όπως και στην περίπτωση πολλών άλλων πολιτικών που υιοθετήθηκαν υπό του Φασιστικού καθεστώτος, οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα παρεξήγησαν (και εδώ) τον Φασιστικό εναγκαλισμό του φυλετισμού. Είναι γενικώς πιστευόμενο ότι ο Φασισμός ακολούθησε παθητικώς τον Χίτλερ σε αυτήν την άποψη, και πως ο φυλετισμός, στην Ιταλία, ήταν απλώς κάτι τί εισαγόμενο. Είναι βεβαίως αληθές ότι η φυλετιστική ιδεολογία δεν είχε προηγούμενα στην Ιταλία-όχι μόνον εξ΄αιτίας των ιστορικών προηγουμένων στην χώρα-και πως εμπεδώθηκε δύσκολα. Ωστόσο, ενυπήρχαν εγγενείς και εύλογες αιτίες στην Φασιστική προώθηση του φυλετισμού. Πρώτον, η εδραίωση μιας Αυτοκρατορίας στην Αφρική, και η νέα επαφή με τους έγχρωμους ανθρώπους που συνεπαγόταν μια τέτοια αυτοκρατορία, απαιτούσε μια αίσθηση απόστασης, και για να ενισχυθεί η φυλετική συνείδηση των Ιταλών, για να αποφευχθούν μορφές επικίνδυνων ατασθαλιών και να διασφαλιστεί ένα απαραίτητο αποικιακό κύρος. Εκτός αυτών, η ίδια προσέγγιση προτιμήθηκε από την Βρετανία ως πολύ πρόσφατα-αν είχε διατηρηθεί από Λευκούς, θα είχε προφυλαχθεί από το είδος των "αποαποικιοποιητικών" εξεγέρσεων που κτύπησαν την καρδιά μιας αποδυναμωθείσας Ευρώπης, όπως μια δικαία Νέμεσις ως συνέπεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Μια δευτέρα δικαίωση για τον Φασιστικό εναγκαλισμό του φυλετισμού υπήρξε το καλώς τεκμηριωμένο αντί-Φασιστικό συναίσθημα του διεθνούς Εβραϊσμού, το οποίο εντατικοποιήθηκε μετά την συμμαχία της Ιταλίας με την Γερμανία. Ήταν απλώς φυσικό, επομένως, στον Μουσολίνι να αντιδράσει. Ο βασανισμός των Εβραίων στην Φασιστική Ιταλία-ένα μικρό πράγμα εν συγκρίσει με αυτόν των Εβραίων στην Γερμανία-υπήρχε εξ΄αιτίας της συμπεριφοράς των Εβραίων στην άλλη πλευρά των Άλπεων. Ο τρίτος και πιο σημαντικός λόγος της υιοθετήσεως του φυλετισμού από τον Φασισμό, όμως, εστάθη η φιλοδοξία του Μουσολίνι να επενδύσει την "επανάστασή" του με κάτι παραπάνω από μια απλή πολιτική σημασία με το να λαξεύσει ένα νέο είδος Ιταλού. Ο Μουσολίνι ορθώς πίστευε πως πολιτικά κινήματα και κράτη χρειάζονται επάρκεια και καλώς καθορισμένους ανθρώπινους πόρους προκειμένου να επιβιώσουν και να επαληθευθούν. Είναι ένα μέσο (ο φυλετισμός) για την εξασφάλιση τέτοιων πόρων που ο Μουσολίνι προσέγγισε για πρώτη φορά τον μύθο της φυλής και του αίματος.
Η Ιταλική "Φυλετιστική Διακήρυξη", πάρα ταύτα, η οποία συναρμόθηκε βιαστικά υπό τις εντολές του Μουσολίνι, απεδείχθη ένα κακοφτιαγμένο έργο. Άνευ αμφιβολίας, η Ιταλία στερούταν ατόμων ικανών να συζητήσουν παρόμοια θέματα. Η ίδια απροσεξία που σημάδευσε την Διακήρυξη ανεδύθη επίσης στην πορεία της Φασιστικής φυλετιστικής εκστρατείας, η οποία ήταν μερικώς αρθρωμένη από μέσα φθηνών και μολυσματικών πολεμικών. Αίφνης, ένας ολόκληρος σωρός Φασιστών λογίων και δημοσιογράφων ανεκάλυψαν ότι είναι "φυλετιστές", κι άρχισαν να χρησιμοποιούν την λέξη "φυλή" σε κάθε (λεκτική) αποστροφή, για να περιγράψουν τα πιο πολυποίκιλα και λιγότερη συναφή θέματα. Οι άνθρωποι άρχισαν επίσης να ομιλούν για την "Ιταλική Φυλή", μια εντελώς άχρηστη ιδέα, δεδομένου πως κανένα σύγχρονο έθνος δεν αντιστοιχεί σε μία φυλή-η Ιταλία τελευταίο απ΄όλα. Οι διάφορες Ευρωπαϊκές φυλές που περιεγράφησαν στις φυλετικές σπουδές μάλλον χαρακτηρίζονται ως τα μεμονωμένα συστατικά ενός συνόλου σχεδόν σε όλα τα δυτικά έθνη.
Στα 1937, ο εκδότης από το Hoepli μου ανέθεσε την συγγραφή μιας ιστορίας του φυλετισμού. Το βιβλίο τιτλοφορούνταν "Ο Μύθος του Αίματος" (II milo del sangue), κι μια δεύτερη έκδοση της εργασίας εξεδόθη κατά την διάρκεια του πολέμου. Σ΄αυτόν τον τόμο συζήτησα τα προηγούμενα του φυλετισμού στον αρχαίο κόσμο (όπου η "φυλή" εωράτο όχι σαν μύθος, αλλά ως ζώσα πραγματικότητα), και στους αιώνες που οδηγούν στην σημερινή εποχή. Εν συνεχεία εκθέτω τις νεωτερικές παραλλαγές της φυλετιστικής ιδεολογίας περιγράφοντας τις βασικές ιδέες των Ντε Γκομπινώ (de Gobineau), Βόλτμαν (Woltmann), Ντε Λαπουζέ (de Lapouge), Τσάμπερλαϊν (Chamberlain) και πολλών άλλων συγγραφέων. Εξέτασα επίσης τις φυλετιστικές απόψεις της ανθρωπολογίας, της γενετικής, της κληρονομικότητας και τυπολογίας, και συζήτησα την φυλετιστική οπτική της Ιστορίας και τα θεμέλια του Αντί-Σημιτισμού. Τέλος, παρέθεσα ένα περίγραμμα των διαφόρων μορφών του πολιτικού φυλετισμού στις μέρες του Χίτλερ. Το βιβλίο, με τον περιγραφικό του χαρακτήρα, μου επέτρεψε να διασαφηνίσω ορισμένα σημεία.
Η έρευνα που διεξήγαγα προκειμένου να γράψω το «Μύθο του Αίματος» με οδήγησε να αναπτύξω ένα δικό μου φυλετικό δόγμα. Σκιαγράφησα ένα τέτοιο δόγμα σε ένα βιβλίο με τίτλο «Σύνθεση του Δόγματος της Φυλής» (Sintesi di dottrina della razza), το οποίο εξεδόθη από το Hoepli στα 1941 (μια ελαφρώς αναθεωρημένη εκδοχή εξεδόθη στα Γερμανικά από το Runge Verlag του Βερολίνου). Το παράρτημα του τόμου περιείχε 52 φωτογραφίες.
Η ιδέα ενός για την φυλή εξαρτάται από την ιδέα του για τον άνθρωπο: η φύση κάθε φυλετικού δόγματος επικαθορίζεται από την εννοιολόγηση του για το ανθρώπινο πλάσμα. Όλες οι διαστρεβλώσεις στο πεδίο του φυλετισμού απορρέουν από μια υλιστική θέαση του ανθρώπου, θέαση διαμορφωμένη από την επιστήμη και την φυσιοκρατία (naturalism). Αντιθέτως, στην βάση του δικού μου φυλετικού δόγματος τοποθέτησα την παραδοσιακή ιδέα του ανθρώπου ως όντος συναποτελούμενου από τρία στοιχεία: σώμα, χαρακτήρα και πνεύμα. Υποστήριξα ότι μια ολιστική φυλετική θεωρία καλείται να λάβει υπόψιν και τα τρία στοιχεία εξετάζοντας την φυλή εις την τριφυά της εμφάνιση: ως φυλή του σώματος, φυλή του χαρακτήρος, και φυλή του πνεύματος. Η Φυλετική "καθαρότης" υπάρχει όταν οι τρεις αυτές φυλές βρίσκονται σε αρμονική ισορροπία μεταξύ τους, όταν κάθε φυλή ακτινοβολεί μέσω των άλλων δύο. Αυτό, παρ΄όλα αυτά, έχει γίνει εδώ και καιρό μονάχα ένα σπάνιο φαινόμενο. Η πιο ανεπιθύμητη συνέπεια των διαφόρων περιπτώσεων επιμειξίας που συνέβησαν εν τω γίγνεσθαι της ιστορικής εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας δεν είναι η αλλοτρίωση της φυσικής φυλής και του φυσικό-σωματικού τύπου-για τα οποία ο συνήθης φυλετισμός κυρίως ανησυχεί-παρά, μάλλον, ο χωρισμός και η αντίθεση μεταξύ των τριών ειδών της φυλής εντός του ιδίου υποκειμένου. Ως επίπτωση μιας τέτοιας επιμειξίας, κάποιος βρίσκει ανθρώπους των οποίων το σώμα δεν αντανακλά πλέον τον χαρακτήρα τους, και των οποίων οι συναισθηματικές, ηθικές και βουλητικές κλίσεις δεν συμφωνούν πλέον με τις πνευματικές τους κλίσεις. Το "Πνεύμα" πρέπει εδώ να διακριθεί από τον "χαρακτήρα" ως το συστατικό του ανθρώπου σε επαφή με ανώτερες αξίες που υπερβαίνουν την ζωή. Υπ΄αυτήν την έννοια, η "πνευματική φυλή" εκδηλώνει εαυτόν στις διάφορες προσεγγίσεις προς το ιερό, το πεπρωμένο, και το ερώτημα για την ζωή και τον θάνατο, όπως επίσης και προς τις κοσμοθεάσεις, θρησκείες, κ.τ.λ. Εδώ υποστήριξα, επομένως, ότι τα τρία επίπεδα του φυλετισμού έπρεπε να είναι διακεκριμένα για να αντανακλούν τα τρία είδη των φυλών: το πρώτο επίπεδο του φυλετισμού σχετίζεται με την φυλή του σώματος, το δεύτερο με την φυλή του χαρακτήρα, και το τρίτο με την φυλή του πνεύματος.
Στην δική μου διατριβή της φυλής, υποστήριξα πως κατ΄αναλογίαν με την θεμιτή εσωτερική ιεράρχηση του ανθρώπου, η εσώτερη φυλή έπρεπε να θεωρηθεί ως ανώτερη στην εξωτερική και απλή βιολογική μορφή (της φυλής). Μια παρόμοια προσέγγιση απαίτησε μια ριζική επανεκτίμηση των θεωρήσεων του υλιστικού φυλετισμού, όχι δίχως σεβασμό στην γενετική και στην κληρονομικότητα. Απέρριψα το φετίχ της απλοϊκής φυσικής φυλετικής καθαρότητας, επί τη βάσει του ότι η καθαρότης της εξωτερικής φυλής ενός ατόμου συχνώς διατηρείται ακόμη και όταν η εσωτερική του φυλή επισκιάζεται ή υποβαθμίζεται (ένα κοινό παράδειγμα αυτού είναι αυτό των Ολλανδών και Σκανδιναβών). Μια τέτοια θέαση έθεσε επίσης το πρόβλημα της επιμειξίας στις σωστές του διαστάσεις: η επιμειξία βεβαιότατα έχει αρνητικές συνέπειες σε αυτές τις περιπτώσεις που η εσώτερη φυλή είναι ισχνή· αλλά αν η εσώτερη φυλή είναι κραταιά, η παρουσία ενός εξωτερικού στοιχείου, εισαγόμενου-αν και όχι υπερβολικά-μέσω της διασταυρώσεως, ενδεχομένως παρέχει μια πρόκληση επιμετάλλωσης (εξ ου, το αντίθετο πρόβλημα ορισμένων αριστοκρατικών γενεών που εκφυλίζονται εξ΄αιτίας των αιμομεικτικών ενώσεων). Αυτές, και άλλες, παρόμοιες σκέψεις έκανα στο βιβλίο μου.
Από μια πολιτική και κοινωνική οπτική, αναγνώρισα την χρησιμότητα του φυλετισμού ως την έκφραση μιας ανισωτικής και ανορθόλογης προσέγγισης. Ο Φυλετισμός φανερώς υπερτονίζει την ιδέα της διαφοροποίησης, όσον αφορά τόσο τους λαούς όσο και τα μέλη ενός δεδομένου λαού. Ο Φυλετισμός αντιτίθεται στην δημοκρατική ιδεολογία του Διαφωτισμού η οποία προκηρύσσει την ταύτιση και ίση αξιοπρέπεια για κάθε ανθρώπινο ον· στον αντίποδα, ο φυλετισμός διισχυρίζεται ότι η ανθρωπότητα ως τέτοια είναι είτε αφηρημένη και φανταστική έννοια, ή το έσχατο στάδιο μιας διαδικασίας εκφυλισμού, διαλύσεως και κατάρρευσης-ένα στάδιο που μόνον υποτίθεται ως ένα ανώτατο όριο το οποίο δεν μπορεί πράγματι να επιτευχθεί. Η ανθρώπινη φύση, αντιθέτως, κανονικά είναι διαφοροποιούμενη, κι αυτή η διαφοροποίηση εκφράζεται υπό την μορφή διαφορετικών γενεαλογιών και φυλών. Αυτή η διαφοροποίηση αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας: δεν είναι μόνον μια φυσική κατάσταση ανάμεσα σε όλα τα είδη, αλλά ακόμη ένα θετικό στοιχείο, κάτι που έπρεπε να υπάρχει, και έπρεπε να αμυνθεί και να φυλαχθεί. Η αναγνώριση της ποικιλότητας ποτέ δεν με οδήγησε-σε αντιδιαστολή με ορισμένους άλλους φυλετιστές-να συλλάβω την ανθρωπότητα ως μία σειρά απομονωμένων, αυτοτελών μονάδων· ούτε με οδήγησε να απορρίψω όλες τις ανώτερες αρχές. Ένα είδος ενότητας σίγουρα είναι κατανοήσιμο για την ανθρωπότητα, αλλά μόνον σε ένα ανώτερο επίπεδο· και μια τέτοια ενότητα δέχεται και συντηρεί την διαφορετικότητα σε ένα κατώτερο επίπεδο. Η ενότητα "από τα κάτω", από την άλλη, είναι ένα οπισθοδρομικό φαινόμενο: τέτοια είναι η ισοπεδωτική ενότητα που επιδιώκει η δημοκρατία, η "ολοκλήρωση", ο ανθρωπισμός, ο ψευδό-οικουμενισμός και ο κολλεκτιβισμός. Ο Ντε Γκομπινώ είχε ήδη σχολιάσει παρόμοιες ιδέες, ουσιαστικά προωθώντας τον φυλετισμό με αριστοκρατικούς όρους.
Η άλλη, γενικώς θετική πτυχή του φυλετισμού είναι ο ανορθολογισμός του, που συντροφεύει τον φυλετιστικό εναγκαλισμό της διαφοροποιήσεως ως μια απόπειρα να αξιοποιήσει το είδος των ποιοτήτων, φύσεων και τιμών που δεν μπορούν να εξαγορασθούν, να κερδηθούν ή να αντικατασταθούν, που δεν αρύονται από μια εξωτερική επιρροή ή το περιβάλλον, οι οποίες σχετίζονται με το ζωντανό όλον ενός εξατομικευμένου προσώπου, εν αντιστίξει με το απλοϊκό ή αφηρημένο άμορφο άτομο. Η προαναφερθείσα φυλετική θεώρησή μου, παρέσχε μία ασφαλή κλείδα για την προσέγγιση αυτών των θεμάτων τονίζοντας το γεγονός πως οι ανθρώπινες φυλές δεν δύνανται να συζητηθούν με τους ίδιους όρους όπως οι φυλές των ίππων και των γατών: για την ανθρώπινη ζωή, διαφορετική με την ζωή των ζώων, δεν υφίσταται περιορισμός στα ορμοέμφυτα και στο "ενδιαίτημα" (bios).
Η έννοια μιας "εσώτερης φυλής", και της υπεροχής της επί της εξωτερικής φυλής, ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη υπό δύο απόψεις. Αφ΄ενός, από μία ηθική οπτική γωνιά, τούτο το δόγμα παρουσίασε κάθε φυλή ως μια ουσία που λογίζεται ως καθολική από μόνη της (αυθύπαρκτη), σχεδόν σαν μια Πλατωνική "ιδέα"-αν και κάθε φυλή μπορεί εμπειρικά να κατανοηθεί εν συνδυασμώ με μια δεδομένη φυσική φυλή, ανάμεσα σε έναν συγκεκριμένο λαό. Μια πανομοιότυπη ανάλυση θα μπορούσε να εφαρμοσθεί πρακτικά στην χρήση των όρων "Άρειος" και "Ιουδαίος", εδώ κατανοημένων ως δηλωτικών μιας σειράς συμπεριφορών που μπορούν ή δεν μπορούν να εντοπισθούν μέσα σε όλους τους ανθρώπους Αρείου ή Εβραϊκού αίματος. Μια τέτοια χρήση των δύο όρων θα παρείχε προστασία έναντι της οιήσεως και της μονοπλευρικότητας: για το τί τελικά βάρυνε περισσότερο, υπό την σκοπιά μου, ήταν η εσώτερη μορφή εκάστου ατόμου. Όπως αναμένεται στο άρθρο μου στο "Corierre Padano", το της εσωτερικής φυλής δόγμα μου υπαινίσσεται επίσης μια σειρά καθηκόντων. Είναι για αυτό τον λόγο, μπορώ να προσθέσω, ότι μεταπολεμικά σκόπευα να υπογραμμίσω την ματαιότητα, από μια ανώτερη προοπτική, του εμμένειν στο "Ιουδαϊκό" ή "Άρειο" ερώτημα: η αρνητική συμπεριφορά για την οποία κατηγορούνται οι Εβραίοι είναι πλέον δημοφιλής μεταξύ των περισσοτέρων "Αρείων" (οι οποίοι, εν αντιθέσει με τους Εβραίους, στερούνται των ελαφρυντικών στοιχείων οιασδήποτε κληρονομικής προδιαθέσεως).
Επιπλέον, η έννοια της εσώτερης φυλής, υπαινίσσεται την ιδέα της φυλής ως διαμορφούμενης ενέργειας. Ούτω, η ανάπτυξη ενός σαφούς ανθρωπότυπου ελεύθερου από την εθνική επιμειξία μπορεί να αιτιολογηθεί επί τη βάσει μιας εσώτερης ζέουσας ενέργειας, η οποία βρίσκει την ευθύτερη εκδήλωσή της σε έναν συγκεκριμένο πολιτισμό ή παράδοση. Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα αυτού του φαινομένου δίδεται από τον Ιουδαϊκό λαό: πρωταρχικά στερουμένων πάσης εθνικής ενότητος (με μια φυσική έννοια) οι Εβραίοι κατέχουν αναγνωρίσιμα κληρονομικά χαρακτηριστικά χάριν στην παράδοσή τους, τελικά ερχόμενοι να ενσαρκώσουν ένα από τα εναργέστερα ιστορικά παραδείγματα έντονης φυλετικής ενότητας. Ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό της Βορείου Αμερικανικής κοινωνίας: οι Αμερικανοί φάνηκε να δείχνουν μάλλον σταθερά φυλετικά χαρακτηριστικά (κυρίως με όρους εσωτερικής φυλής) χάριν στην ζέουσα δύναμη του πολιτισμού τους, που έγλυψε ένα εκπληκτικό αναμεμειγμένο εθνικό όλον. Η προσέγγισή μου, επιπλέον, απέκλεισε την πιθανότητα πως οι πληθυσμοί μπορούν να συνδέονται με τους βιολογικούς παράγοντες μόνον.
Οι πρακτικές πιθανότητες της εφαρμογής του φυλετικού μου δόγματος στο πεδίο που ο Βάσερ Νετ Λαπούζ (Vacher de Lapouge) όρισε ως "πολιτική ανθρωπολογία" ήταν αυτονόητες. Σε μια χώρα που το κράτος ενσαρκώνει τον ρόλο μιας υπέρτερης, ενεργής και ρέουσας αρχής, μια απόπειρα προς εύνοια της διαφοροποιήσεως της εθνικής σύνθεσης του πληθυσμού είναι σίγουρα μια πιθανή προοπτική. Απ΄αυτή την άποψη, ο Εθνικός Σοσιαλισμός δεν ήταν ολότελα σφαλερός. Αυτό που έπρεπε να διαχωρισθεί στην Γερμανία ήταν ο αρνητικός φυλετισμός-κατανοητός ως μέσον για την προστασία του έθνους από επικίνδυνες μορφές επιμειξίας-από τον θετικό φυλετισμό-ο οποίος σκοπεύει στην ενθάρρυνση της διαφορετικότητας εντός της εθνικής κοινότητας με σκοπό τον προσδιορισμό και την ενδυνάμωση ενός ανώτερου ανθρωπότυπου. Ο σύγχρονος φυλετισμός πηγαίνει πέρα από τις ευρείες διακρίσεις που βρίσκονται στα σχολικά εγχειρίδια (αυτές μεταξύ της Λευκής φυλής και της Μαύρης φυλής, της Κίτρινης, κ.τ.λ.): ακόμη και για την Λευκή, "Άρεια" ή Ινδό-Ευρωπαϊκή φυλή έπρεπε να επέλθει διαίρεση σε μικρότερες ομάδες: η Μεσογειακή φυλή, η Νορδική, η Διναρική, η Σλαϋική, κ.τ.λ. (τέτοιοι όροι ποικίλουν σημαντικά μεταξύ διαφόρων συγγραφέων). Στις "Φυλετιστικές ψυχικές μελέτες" του (Rassenseelekunde), ο Λούντβιχ Φερδινάνδος Κλάους (L.R Clauss) επίσης προσπάθησε να παράσχει μια περιγραφή της ψυχής και του εσωτερικού χαρακτήρα αυτών των διαφορετικών φυλών, που είναι παρούσες σε κάθε Ευρωπαϊκό έθνος σε ποικίλους βαθμούς. Η στοχοθεσία του πολιτικού φυλετισμού έπρεπε να αφορά στον καθορισμό του σε ποια φυλή έπρεπε να παραχωρηθεί η ανωτερότητα στην περίπτωση κάθε χώρας, και να επιτρέψει να σχηματίσει το έθνος. Στην περίπτωση της Γερμανίας, η φυλή αυτή ήταν η Νορδική-Άρεια.
Προσωπικά απηύθυνα το ίδιο ερώτημα σε σχέση με την Ιταλία, και κατέληξα στο συμπέρασμα πως η κεντρική, καθοδηγητική φυλή της χώρας έπρεπε να είναι η Ρωμαϊκή-΄Άρεια φυλή, μια φυλή που στην αρχαιότητα είχε απομακρυνθεί από τον ίδιο κλάδο που αργότερα δημιούργησε την Νορδική φυλή. Στο έργο μου, παρέθεσα μια περιγραφή του Ρωμαϊκού-΄Αρειου τύπου κυρίως με όρους της εσώτερης φυλής (παρέσχα μια ακατέργαστη ιχνογράφηση της τυπολογίας των διαφόρων "φυλών του πνεύματος"). Σε ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, πραγματεύτηκα επίσης την προοπτική μιας εθνικής αναμόρφωσης της Ιταλίας σκοπεύουσα στην απομείωση των διαδεδομένων "Μεσογειακών" στοιχείων χάριν των Ρωμαϊκών/Αρείων-αυτό, εξυπακούεται, από την σκοπιά της αισθητικότητας και των εθίμων. Εδώ περιέγραψα την ελίτ ως μια διοικούσα τάξη η οποία δεν θα κατείχε μονάχα εξουσία, δύναμη και κύρος χάριν της θέσης της, αλλά θα ενσάρκωνε ακόμη έναν ανώτερο ανθρωπότυπο, όπου εξωτερική και εσωτερική φυλή θα συνέπιπταν ιδεωδώς. Το βιβλίο επίσης περιείχε ένα εικονογραφικό παράρτημα, με φωτογραφίες και εικόνες προκειμένου να παράσχει την αρχική καθοδήγηση στην αναδίφηση των διαφόρων φυλών του σώματος, του χαρακτήρα και του πνεύματος, και των συνεπειών της παρέμβασης σε αυτές.
Το βιβλίο μου, αναμφίλεκτα, παρέθεσε μια γνήσια προσέγγιση του φυλετισμού, που απέφυγε τις κύριες παγίδες οι οποίες σημάδεψαν την Γερμανική προσέγγιση. Στην δική μου μελέτη του αντικειμένου, έγειρα έναν αριθμό επιχειρημάτων τα οποία, πιστεύω, παραμένουν έγκυρα ακόμη και έξω από το συγκεκριμένο συγκείμενο εντός του οποίου είχαν αρχικώς μορφοποιηθεί.
Από μια ιστορική οπτική, θα ΄ταν ενδιαφέρον να σημειώσω ότι η "Σύνθεση του Δόγματος της Φυλής" έγινε αναφανδόν αποδεκτή από τον Μουσολίνι. Μετά την ανάγνωση του βιβλίου, ο Μουσολίνι επικοινώνησε μαζί μου, επιδοκιμάζοντας το έργο πέραν από την πραγματική του αξία με το σκεπτικό πως το δόγμα που υιοθετούσε ήταν απλώς ό,τι χρειαζόταν. Το φυλετικό μου δόγμα, πίστευε ο Μουσολίνι, θα του επέτρεπε να καταπιασθεί με τα ίδια θέματα απευθυνόμενα στην Γερμανία, επιτρέποντας έτσι συμμόρφωση (κομφορμισμό) προς την Γερμανία, ενώ παραλλήλως διατηρείται μια ανεξάρτητη προσέγγιση εδραζόμενη σε μια πνευματική οδό (το πρωτείο του πνεύματος το οποίο ο Γερμανικός φυλετισμός γενικά στερείτο). Ιδιαιτέρως, ο Μουσολίνι πίστευε ότι η θεωρία μου σχετικά με την Ρωμαϊκή-Άρεια φυλή, και τον μύθο που την συνόδευε, θα μπορούσε να υπηρετήσει τόσο μία ενσάρκωση του Ρωμαϊκού ιδεώδους του Φασισμού όσο και να παράσχει μια θεμελίωση για την προσπάθειά του να αναμορφώσει και να εξυψώσει τον Ιταλικό λαό-για να δημιουργήσει, ούτως ειπείν, ένα νέο είδος Ιταλού-με τα μέσα της Φασιστικής "επανάστασης" και του κράτους.
(...)Όπως είναι προφανές από όσα έχω γράψει ίσαμε τώρα, η δική μου απόπειρα υπήρξε μία προσπάθεια ενασχολήσεως με το ζήτημα της φυλής από μια ανώτερη, πνευματική οπτική. Βασικά θεωρούσα ότι ο Φυλετισμός ήταν δευτερεύον ζήτημα: ο σκοπός μου ήταν περισσότερο να αντιταχθώ στα σφάλματα της υλιστικής και πρωτόγονης εκδοχής του φυλετισμού η οποία είχε αναδυθεί στην Γερμανία, και την οποία ορισμένοι άνθρωποι επιδίωξαν ερασιτεχνικά να μιμηθούν στην Ιταλία. Τούτο το πεδίο, επίσης, εξερεύνησα σε σχέση με τις δικές μου κλίσεις, και για τίποτε που έγραψα και μετ΄έπειτα δεν μετανιώνω πραγματικά-αν και αναγνωρίζω το απενενοημένο πάσης προσπάθειας επαναλήψεως παρόμοιων συζητήσεων σήμερα(...)»
Ιούλιος Έβολα, "Το μονοπάτι του κινναβαρίτη", Integral Tradition Pub., 2009, σελ. 167-174, 177.
Μ.Π
